Afgelopen 2 oktober was mijn laatste werkdag ik postte toen dit artikel. Afgelopen 4 weken zijn echt als een gek voorbij gevlogen. Dit voelt nog steeds als de beste beslissing van het jaar, maar dat goede gevoel geeft natuurlijk geen garantie op een langdurig succes..
Naar aanleiding van dat artikel ben ik echt verrast met talloze lieve berichtjes van jullie! Meestal met de boodschap dat het stoer, gaaf & spannend wordt gevonden. Het gekke is misschien dat ik niets van dat spannende ervaar. Tijdens het besluiten was ik vooral hyper in positieve zin. Ook daarin heb ik het spannende deel een beetje gemist. Ik denk dat dit komt omdat ik heel goed heb nagedacht over als het niet lukt, wat is dan het ergste dat er kan gebeuren? Ik kwam niet verder dan alsnog weer opzoek moeten gaan naar een baan. Wil ik dit? Nee. Is het superduper erg om te moeten doen? Nee.
Het zijn de vruchten die ik nu pluk van dat ik niet zomaar aan iets nieuws begin. Er zit al zoveel werk en tijd in Eefsfood (feb ’20 is mijn IG account alweer 6 jaar bijvoorbeeld). Afgelopen jaren hebben ervoor gezorgd dat er nu een basis ligt, een buffer is, de connecties er zijn en dus het vertrouwen ook. Maar dan, moet het toch wel gewoon (gaan) gebeuren.
Ik werd 3 oktober een tikkie brak wakker (als Leidenaar snap je wel waarom, feesieeee!!). De eerste dag van mijn nieuwe leven. Klinkt lekker dramatisch en overdreven, maar ik houd van overdrijven. Ik open mijn mail een daar word ik direct blij van. Een verzoek voor een toffe samenwerking. Hoppa! Die week daarop kwamen er nog 3 leuke en passende verzoeken binnen en ik dacht alleen maar. Wat een ultiem chille timing is dit?! Keep them coming!
Twee weken later fotografeerde ik bij de masterclass van Marike (Oh My Pie!) een compilatie kun je hier vinden. En weer een week later stond ik op die locatie mijn eerste echte evenement/workshop vast te leggen in opdracht. Het lijkt allemaal een beetje op mijn af te komen. Het investeren in een nieuwe camera en een cursus nabewerken leveren mij nu al dingen op. Ik fotografeer veel en oefen op een hoop nieuwe dingen zoals dit soort fotografie: eenvoudig, donker maar súpervet (als je het mij vraagt).
Ook al ben ik gestopt met (slechts) twee dagen werk, in mijn hoofd voelt het alsof ik een fulltimebaan aan de kant heb gezet. De ruimte die daar vrij komt is zó fijn! Dat eeuwige uitstellen van nieuwe plannen en ideeën is nu minder. Er is geen excuus meer om er niet gelijk mee aan de gang te gaan. Dit resulteert bijvoorbeeld in meer artikelen op mijn (gloednieuwe) website en hopelijk heel snel een datum voor mijn eerste workshop (druk bezig met de locatie). Dat eerste zorgt ook voor 50% meer site bezoekers dan ik ooit had (ik behoor nog steeds tot de kleintjes, maar dat is onbelangrijk in deze). Ik staar me niet meer blind op bezoekersaantallen. Maar als je ergens extra aandacht aan geeft is het heel fijn dat je hier ook gelijk groei in ziet.
Ik kan nog wel eindeloos doorgaan maar ik ga het erbij laten voor nu. Het gaat goed, ik voel me blij en ik schijn een mega glimlach op mijn gezicht te hebben als mensen vragen hoe het werkende freelance leven mij bevalt. Dat zegt genoeg! Er zijn nog geen zorgen aan te pas gekomen.
Die kartonnen doos onder een brug is voorlopig nog niet aan de orde! Had ik al gezegd dat ik van overdrijven houd? 😛
