Al in de 2de van de middelbare school wist ik zeker wat ik wilde worden. Ik zat op een agrarische school en had er zo’n 3 uur in de week VAP (verwerking agrarische producten). Ik vond het toen al een rare, moeilijke en niet super gepaste naam want je moest altijd uitleggen wat het betekende. Kook/bakles was ook prima geweest. We leerde dingen als zelf boter maken. Soepstengels kan ik me ook nog wel herinneren. En veel meer maar dit is al zo’n 12/13 jaar geleden dus zoveel weet ik er niet meer van. 

Wat ik nog wel weet is dat ik het eigenlijk de leukste les van de week vond. Nederlands, wiskunde en dat soort vakken zijn nooit echt mijn ding geweest. Bij VAP hoefde ik alleen een recept te lezen en deze hooguit door tweeën te delen. Nou dat lukte nog wel! 

Ik geloof dat het in de 4de was dat ik een leuke stage had bij echt een ‘ouderwetse’ banketbakker. Ik vond het eerst altijd doodeng. Ik was niet zo’n held en elke keer zat ik weer zenuwachtig op mijn fiets er naartoe. Het viel altijd mee achteraf en ik vond het leuk. Het begon met het verpakken van krentenbollen maar op een gegeven moment stond ik toch ook de harde mokka gebakjes te voorzien van een mooie punt mokkacrème en een laagje glazuur. De trap op boven gebeurde al het banket gebeuren dus als ik daar stond was ik blij. Brood bakken heeft nooit mijn aandacht getrokken. 

Met mijn bakkersschool maatje! #jongekoppies

Na de middelbare school begon ik aan de banketbakkers opleiding bij ROC Leiden. Er waren niet genoeg aanmeldingen voor niveau 3 dus we kwamen in een klas voor niveau 2 geloof ik. Ik was allang blij dat ik lekker in de praktijk aan het werk kon. Hoe leuk als je je hele 8 uur durende schooldag in een enorm bak lokaal staat. We leerde vooral de klassieke dingen. Denk dan aan slagroomtaarten, mokkataart, gevulde koeken en een heleboel andere klassieke koekjes zoals Arnhemse meisjes, spritsen, nougatines etc. 

Marsepein taart tijdens mijn sierwerk examen

Maar 2 dagen in de week moest er ook stage gelopen worden. Alweer vond ik dit dood eng maar viste ik wel een prachtige stage binnen bij Patisserie Jarreau. Dit zit in Den Haag en had dat jaar de prijs voor beste banketbakker gewonnen. De koningin kwam daar hoogstpersoonlijk haar paaseitjes kopen. Dat is toch tof? Ze maken fantastische dingen!

Fysiek was ik nogal een wrak op deze dagen. Bakker zijn is een ‘zwaar’ beroep. Je staat de hele dag voorover gebogen en til je zware dingen etc. Mijn knieën, rug, nek, schouders en ook een enkel waar ik tot op de dag van vandaag nog regelmatig last van heb gooide roet in het eten. Deze dagen strompelde ik naar de bus en vervolgens naar huis en kon ik eigenlijk helemaal niks meer als ik eenmaal op de bank zat. 

Het tweede jaar op de bakkersschool had ik het weer voor elkaar om bij verre van de minste stage te lopen. Namelijk Huize van Wely in Noordwijk. De fysieke ellende leek alleen maar erger te worden. Ik heb vaker dan eens jankend op de achterbank van de auto gelegen als ik werd opgehaald na zo’n dag. Het verpeste zoveel. Die 2 dagen in de week dat je van tevoren al weet dat je als een wrak eindigt. Niet leuk!

In alle tussentijd probeerde we wel via de huisarts en diverse bezoeken aan het ziekenhuis een oplossing te vinden. Deze kwam er tijdelijk. De laatste maanden van de opleiding kreeg ik flinke pijnstillers. Deze moest ik dagelijks innemen en die 2 dagen stage waren ineens een ‘feestje’. Ik had bijna nergens meer last van. Ik wist natuurlijk ook wel dat het een slechte zaak was maar het was heel fijn om op deze manier die laatste maanden fluitend door te gaan en af te maken.

Maar toen, toen kwam dat moment. Als ik na dit diploma verder zou willen zou dat betekenen dat ik 4 (VIER!) dagen per week stage moest gaan lopen. Ja dat trek ik fysiek natuurlijk helemaal niet. En ik ga niet nog 2 jaar aan die pijnstillers (dit was natuurlijk ook niet de bedoeling). Ineens dacht ik shit. WAT NU?! Al jaren had ik voor ogen banketbakker te worden en nu ineens dit? Ik haalde mijn diploma en ineens zat ik thuis..

Er is nooit echt een plan B geweest en gekomen. Ik ging aan het werk bij een klant van mijn vaders bedrijf. Verre van een droombaan maar het was prima voor de tijd dat ik het deed. Toen kwam er een andere baan op mijn pad. Ik begon met een gloednieuw team aan het opzetten van toen nog de tweede HEMA op een station in het hele land. Ik werd leidinggevende en had super veel plezier. Ook hier zaten zware dagen tussen maar doordat ik veel meer liep en bewoog op zo’n dag was het toch wel uit te houden. Na 1,5 jaar verliet ik HEMA en ging ik als leidinggevende bij Shakies werken. Hier heb ik 2 jaar gewerkt. Ergens deze 2 jaar was ik zo wanhopig dat ik ook nog bijna aan de hotelschool ben begonnen. Ik ben zo blij dat ik dat niet gedaan heb. Achteraf wilde ik dat alleen maar uit ‘wat moet ik met mijn leven’ wanhoop.

Mijn laatste dag bij Shakies, er was een feestje van gemaakt <3

Er kwam een droombaan op mijn pad en hier werd ik aangenomen. Toen heb ik 2,5 jaar bij Leonidas gewerkt. Ik wilde weer iets anders en werkte toen een kleine 2 jaar bij Starbucks op mijn geliefde Leiden Centraal. Eerst als barista later als shift supervisor.

Mijn deelname aan de barista championchip finale. Grootste suporter Leroy kijkt mee

En nu, nu heb ik een foodblog, verzorg ik catering vanuit huis en werk ik parttime weer bij Leonidas voor alweer meer dan een jaar. 

Kan ik al leven van mijn blog? Absoluut niet! Wil ik dat graag? Heel heel erg graag! Wordt er hard aan gewerkt? De meeste momenten denk ik absoluut dat ik dat doe andere momenten vraag ik het mezelf af. In augustus komt er een nieuwe keuken in mijn huis en dan wil ik ook flink gaan uitbreiden met catering. Nog eventjes geduld daarvoor. Dit moet slagen want ik heb opnieuw geen plan B. Laten we hopen, nee laten we er vanuit gaan dat dit lukt!

Liefs,
Eef